'Goudkust bouwen, voor de buurt behouden?' Kom nou.....
Het komplex Lindengracht 49-57 geeft
een goed voorbeeld van wat er werkelijk aan de hand is. In 1956 kocht
Diogenes het zwaar bouwvallige huisje nr. 53, met er naast het 'onthoofde' nr. 51, dat even wrak was. Het duurde vijf jaar vóór de stomp
van nr. 49 kon worden gekocht. Dat
was nodig omdat het daar gevestigde
voddenbedrijf met een loods achter
nr. 51-53 doorliep, zodat die pandjes
geen licht aan de achterkant hadden.
Van Diogenes ging het komplex tegen
kostprijs over naar de dochterstichting
Aristoteles, die er het braakliggende
terrein 55-57 bijkocht.
In twee fasen werd de restauratie
herbouw uitgevoerd, die met elkaar
ruim 1½ miljoen gekost heeft.
Het geheel bevat in nr. 49 drie 'eigen' woningen, in 51-53 vier 3-kamerwoningen, in 55-57 acht 2-kamer bejaardenwoningen.
Goudkust? Er wonen mensen met een
A.O.W.-inkomen, onderwijzers, een
journalist, een kunstschilder, een
lerares M.O., een balletpedagoge,
een gepensioneerd ambtenaar, zowel
gezinnen als alleenstaanden, maar
géén miljonairs!
Wat moest hier 'voor de buurt behouden' worden? De bouwvallen, waar
een paar studenten slecht, maar goedkoop woonden? De voddenloods? Het
lege terrein?
Het heeft tien jaar moeizaam geduld werk gekost om dit gat te dichten.
Een affiche plakken gaat gauwer. Dat affiche is afkomstig van een
groep krakers in andere Aristoteles huizen, namelijk Oude Schans 74-78,
die het vorige jaar als leegstaande bedrijfspanden van een Engelse belegger waren gekocht. De stichting liet een plan voor twaalf woningen ontwerpen. Deelnemers meldden zich die in feite samen eigenaren zijn van het
gebouw.
Terwijl de ambtelijke goedkeuringsprocedures in gang waren, verscheen
een spandoek op de gevel 'geen dure monumenten van onze centen!'
Deze zonderlinge logika van mensen die zich zonder betaling of toestemming in andermans huis vestigen, werd begeleid door een roddelkampagne van
persberichten en affiches tegen de stichting.
Hoogtepunt was de 'bezetting' van het Aristoteleskantoor op 11 februari.
Circa 30 mensen drongen daar binnen, maakten de telefoon onklaar, fotografeerden papieren en eisten een 'gesprek' met de direkteur, totdat zij
door de politie werden afgevoerd.
Propaganda en werkelijkheid. Vijf weken later reikte de direkteur van
Aristoteles op honderd meter afstand van de kraakpanden de sleutels uit aan
de bewoners van de 12 bejaardenwoningen Zwanenburgwal 8-10-12.
Dit is sinds ca. 40 jaar het eerste sociale woningprojekt dat in de
Nieuwmarktbuurt werd gerealiseerd.
Andere projekten zijn nog niet in uitvoering. De bewoners werden aangewezen door een kommissie, gevormd uit o.a. vertegenwoordigers van de wijkpost voor bejaarden, de huisarts
en de wijkverpleegster.
Dat het met de stadsvernieuwing niet
best gaat, is bekend.
Er is een overvloed van plannen,
regelingen, gepraat en papier, en
een tekort aan werken in uitvoering.
De enigen die in de binnenstad met
sukses doorwerken, zijn de monumentenherstellers.Dat steekt.
Het zijn uitslovers. Zij verstoren de broeierige kankersfeer van de
vissers in troebel water, door te laten zien dat het met veel inspanning toch soms lukt.
Geurt Brinkgreve
(Uit: De Lamp van Diogenes 37, april 1976)
Door in te loggen, kunt u ondermeer uw gegevens beheren. Alleen leden hebben een inlogaccount.
Er zijn momenteel nog geen reacties op dit artikel.
Alleen als u bent ingelogd, kunt u een reactie plaatsen.