'geen dure monumenten van onze centen'

Propaganda en werkelijkheid

Het affiche dat op de voorzijde van dit inlegvel is gereproduceerd, werd in maart jl. op alle huizen van de stichting Aristoteles aangeplakt; ook op de pas voltooide bejaardenwoningen Lindengracht 55-57, waar de bewoners zielstevreden bezig waren met poetsen en inrichten.

Affiche 'Aristoteles wil hier een goudkust bouwen'
Affiche 'Aristoteles wil hier een goudkust bouwen'

'Goudkust bouwen, voor de buurt behouden?' Kom nou..... Het komplex Lindengracht 49-57 geeft een goed voorbeeld van wat er werkelijk aan de hand is. In 1956 kocht Diogenes het zwaar bouwvallige huisje nr. 53, met er naast het 'onthoofde' nr. 51, dat even wrak was. Het duurde vijf jaar vóór de stomp van nr. 49 kon worden gekocht. Dat was nodig omdat het daar gevestigde voddenbedrijf met een loods achter nr. 51-53 doorliep, zodat die pandjes geen licht aan de achterkant hadden. Van Diogenes ging het komplex tegen kostprijs over naar de dochterstichting Aristoteles, die er het braakliggende terrein 55-57 bijkocht.
In twee fasen werd de restauratie herbouw uitgevoerd, die met elkaar ruim 1½ miljoen gekost heeft. Het geheel bevat in nr. 49 drie 'eigen' woningen, in 51-53 vier 3-kamerwoningen, in 55-57 acht 2-kamer bejaardenwoningen.


Lindengracht 49-57 vóór restauratie
Lindengracht 49-57 vóór restauratie

Lindengracht 49-57 na restauratie
Lindengracht 49-57 na restauratie

Goudkust? Er wonen mensen met een A.O.W.-inkomen, onderwijzers, een journalist, een kunstschilder, een lerares M.O., een balletpedagoge, een gepensioneerd ambtenaar, zowel gezinnen als alleenstaanden, maar géén miljonairs!
Wat moest hier 'voor de buurt behouden' worden? De bouwvallen, waar een paar studenten slecht, maar goedkoop woonden? De voddenloods? Het lege terrein?
Het heeft tien jaar moeizaam geduld werk gekost om dit gat te dichten. Een affiche plakken gaat gauwer. Dat affiche is afkomstig van een groep krakers in andere Aristoteles huizen, namelijk Oude Schans 74-78, die het vorige jaar als leegstaande bedrijfspanden van een Engelse belegger waren gekocht. De stichting liet een plan voor twaalf woningen ontwerpen. Deelnemers meldden zich die in feite samen eigenaren zijn van het gebouw.
Terwijl de ambtelijke goedkeuringsprocedures in gang waren, verscheen een spandoek op de gevel 'geen dure monumenten van onze centen!' Deze zonderlinge logika van mensen die zich zonder betaling of toestemming in andermans huis vestigen, werd begeleid door een roddelkampagne van persberichten en affiches tegen de stichting.
Hoogtepunt was de 'bezetting' van het Aristoteleskantoor op 11 februari. Circa 30 mensen drongen daar binnen, maakten de telefoon onklaar, fotografeerden papieren en eisten een 'gesprek' met de direkteur, totdat zij door de politie werden afgevoerd.
Propaganda en werkelijkheid. Vijf weken later reikte de direkteur van Aristoteles op honderd meter afstand van de kraakpanden de sleutels uit aan de bewoners van de 12 bejaardenwoningen Zwanenburgwal 8-10-12. Dit is sinds ca. 40 jaar het eerste sociale woningprojekt dat in de Nieuwmarktbuurt werd gerealiseerd.
Andere projekten zijn nog niet in uitvoering. De bewoners werden aangewezen door een kommissie, gevormd uit o.a. vertegenwoordigers van de wijkpost voor bejaarden, de huisarts en de wijkverpleegster.
Dat het met de stadsvernieuwing niet best gaat, is bekend.
Er is een overvloed van plannen, regelingen, gepraat en papier, en een tekort aan werken in uitvoering. De enigen die in de binnenstad met sukses doorwerken, zijn de monumentenherstellers.Dat steekt. Het zijn uitslovers. Zij verstoren de broeierige kankersfeer van de vissers in troebel water, door te laten zien dat het met veel inspanning toch soms lukt.

Geurt Brinkgreve

(Uit: De Lamp van Diogenes 37, april 1976)

Door in te loggen, kunt u ondermeer uw gegevens beheren. Alleen leden hebben een inlogaccount.

Reacties

Er zijn momenteel nog geen reacties op dit artikel.

Alleen als u bent ingelogd, kunt u een reactie plaatsen.