Kinderspeelplaats Eerste Weteringplantsoen

Kindervreugd

In het Eerste Weteringplantsoen, pal voor de bronzen neus van Simon Carmiggelt, is een speelapparaat geplaatst, bedoeld voor de hele kleintjes. Het is een combinatie van klimhut, wiebelbrug, glijbaan en kabelbaan, uitgevoerd in ongeverfd hout. Dat hout is nu nog tamelijk fel van kleur maar zal snel vergrijzen. Deftig is het apparaat bepaald niet, elegant evenmin, maar het wordt wel gebruikt. Op zondag 3 april brak om half drie het zonnetje door en het was al snel een dolle boel. De kindertjes speelden, oudere mensen kuierden en een zwerver strekte zich tevreden uit op een bank om een dutje te doen. Het werd aangenaam warm. De stokoude hazelaar stond op het punt om te gaan bloeien. Zelfs Carmiggelt, niet echt een vrolijke man, zag wel dat iedereen gelukkig was.
Kinderspeelplaats Eerste Weteringplantsoen (foto Thomas Schlijper)

Wie zoiets bedenkt mag Joost weten, de bedoeling is natuurlijk goed, maar zelfs het meest elementaire gevoel voor goede smaak ontbreekt. Het apparaat zou niet misstaan in een bloemkoolwijk uit de jaren zeventig. Anderzijds is het een zegen dat er weer kleine kinderen wonen in de oude binnenstad. En kinderen moeten op die lange zondagen ook naar buiten, een beetje zon, frisse lucht, bewegen. Er is geen ontkomen aan, kinderen zijn heilig, en kleinkinderen zijn nog heiliger. Het speelapparaat is een noodzakelijk kwaad.
Maar als er budget is voor een speelapparaat, waarom is er dan geen geld om het Weteringplantsoen zelf behoorlijk te onderhouden? Het is een jofel stukje groen geworden. Zou de verantwoordelijke wethouder nooit eens een paar dagen naar Parijs gaan? Om bijvoorbeeld een kijkje te nemen in Parc des Buttes Chaumont? Ook dat park wordt intensief gebruikt, en toch is het tot in de puntjes verzorgd.
Het speelapparaat zal weer verdwijnen en het Weteringplantsoen kan opgeknapt worden, maar de schade die vooruitgangsprofeten hebben toegebracht aan de Weteringschans is onherstelbaar. De gevelwand aan de oostzijde is verminkt door twee grote blokken nieuwbouw, waarvoor diverse fraaie oude woonhuizen zijn gesneuveld. Karakterloze, anonieme, waardeloze, goedkope weggooiarchitectuur. Hoezo vooruitgang? De twee kantoorvilla’s aan de zijde van de Singelgracht, ontworpen door de architect Van Gool, de befaamde ‘doodshoofden’, kunnen de toets van een milde architectonische kritiek doorstaan, maar de gesloopte villa’s waren toch veel aardiger. Van de verantwoordelijke bestuurders horen we natuurlijk nooit meer iets. Zouden die enge mensen weleens spijt hebben?

Vincent van Rossem

(Uit: Binnenstad 246, mei 2011)

Door in te loggen, kunt u ondermeer uw gegevens beheren. Alleen leden hebben een inlogaccount.

Reacties

Er zijn momenteel nog geen reacties op dit artikel.

Alleen als u bent ingelogd, kunt u een reactie plaatsen.