De Noord/Zuidlijn het slot

Na zeer lange aarzeling - het lijkt wel de examenuitslag van een niet al te briljante student - heeft de Tweede Kamer de twee miljard beschikbaar gesteld voor de Noord/Zuidlijn.

Opluchting en felicitaties bij de technici die jaren aan het project hebben zitten tekenen en rekenen, bij de politici die er veel prestige in hadden geïnvesteerd en, bovenal, bij de aannemers die uitkijken naar profijtelijke opdrachten. Tot het laatst hebben het Metroplatvorm en de vereniging De Bovengrondse, gesteund door onze vereniging en vele anderen, argumenten en gegevens aangedragen, wat met respect werd opgemerkt in het Kamerdebat.

In een zo lange voorbereidingstijd komt echter bij degenen die moeten beslissen het moment, waarop niet meer naar argumenten pro of contra wordt geluisterd. Dat is, niet rationeel, maar emotioneel, een gepasseerd station, de trein is al veel verder. Dan gaat de discussie voort over procedures, randverschijnselen en condities, niet meer over de vraag, of deze metrolijn voor Amsterdam nuttig of nodig is.

De contra-argumenten zijn nog steeds:

• het project zal de autodruk op de binnenstad niet verlichten;
• behalve in de naaste omgeving van de stations gaat de openbaar-vervoervoorziening achteruit, vooral voor stadgenoten die niet fietsen en geen auto bezitten;
• het risico voor oude paalfunderingen langs het tracé is niet verantwoord;
• ondergrondse stations op 30 meter diepte zullen een speciale metropolitie nodig hebben om orde en veiligheid te garanderen;
• de gigantische bouwputten voor de stations zullen de stad jarenlang ontwrichten.

Het besluit is nu genomen. De anti-Noord/Zuidlijn-dossiers kunnen opgeborgen (of weggegooid) worden. Wij hopen dat de bezwaarmakers ongelijk zullen krijgen en dat bij de uitvoering de risico's en de schadelijke neveneffecten zullen worden ondervangen. Dan hebben de inspanningen van het Metroplatform en de Bovengrondse toch zin gehad.

Geurt Brinkgreve

(Uit: Binnenstad 179, november 1999)