Mozaïek - Uit de herinneringen van Geurt Brinkgreve

Een klein jaar geleden, kort na het uitkomen van de bundel Phoenix, is Geurt begonnen met het op papier zetten van zijn herinneringen. Het is de bedoeling deze binnenkort in druk te laten verschijnen. De nu volgende passage schreef hij als voorwoord.

Ten geleide

Geurt Brinkgreve in het Aalsmeerder Veerhuis

Steentjes voor een mozaïek krijgen pas betekenis als ze een beeld gaan vormen. Zoiets is voor mij de herinnering aan ontmoetingen, gesprekken en situaties gedurende ruim tachtig jaar. Dat geheugen is selectief, er zitten gaten in, maar ook fragmenten die overbelicht blijven steken al zou je ze liever kwijt zijn. Terugkijkend lijkt het op een knikkertje, dat zijn weg zocht op een uitgesleten planken vloer in een oud Amsterdams huis. Bij elke langsrijdende vrachtauto komt het knikkertje in beweging, geleid door knoesten en kieren, totdat het eindelijk onwrikbaar terecht komt in een kuiltje, dat er blijkbaar op lag te wachten. Dat was voor mij de overtuiging dat het onzin zou zijn de karakteristieke schoonheid van de Amsterdamse binnenstad prijs te geven aan de achterhaalde doorbraak- en saneringsideeën van een clubje autoritaire, ambtelijke heren, geruggesteund door een rotsvaste, zich progressief noemende raadsmeerderheid. Mijn eigenwijze opinie kreeg vaste vorm omstreeks 1954-’55. Ik was toen 37 jaar en een overtuigd Heemschutter. Wat er aan vooraf ging was de verbazing van een kleine jongen, die naar de Domtoren in Utrecht stond te kijken en een paar jaar later naar het in een ijspaleis veranderde Leidse Stadhuis. De vaderlandse geschiedenisles van de beelden en gebouwen rondom de Haagse Hofvijver voor de academiestudent en twee jaar ronddwalen in het stilgevallen Rome zonder verkeer en verlichting. Al die op het moment zelf toevallig lijkende ervaringen, samengeklit door lectuur, hebben met elkaar de stoffering gevormd van dat voor mij klaarliggende kuiltje.
De oogst van mijn beeldhouwerspraktijk is bescheiden geweest, al bleef de sfeer van het atelier me vertrouwder dan die van de vergaderzaal. Indien de wederwaardigheden van mijn zigzagbaan als bemoediging kunnen dienen voor volgende generaties, in de niet aflatende strijd tegen de krachten van vandalisme, van boktorren tot sloopgrage ontwikkelaars en architecten, dan is mijn mozaïek duidelijk geworden.

Geurt Brinkgreve
15 maart 2005

(Uit: Binnenstad 211, mei 2005)